این بار حرفم صحبتِ خواب شبانگاهِ تو نیست
رفتنت...
تنهاییم...
بیت نابم ، در نبودت ، حصر این الفاظ نیست
سرد و آرام و متین...
حرفی از دلتنگی مرسوم ِ مابین همه عشاق نیست
کهنه کارِ عشق خوش می دارد همین ایام را
بی تو بودن ؛
فرصت بودن به همراهِ کسی دیگر فراهم آورد
آه!
می دانم کمی تلخ است
اما...
نظمِ... نوپیدای... اطرافم...مرا اینگونه بار آورده است!
باران که می بارد ، دلم میگیرد از...
دلتنگی و حسرت ،
دلتنگی از بودن به دور از خود ؛
حسرت از آن اندوه جاری کز نگاه سرد پاییزی...
# خودم.
تا نگام بهش افتاد سرمو بردم بالا و زیر لب زمزمه کردم:
یااباالفضل!
نمیدونم چرا ... کاملا ناخودآگاه بود.
آرام و بدون اینکه جلب توجه کنم با دوستم از تیررس نگاهش دور شدم و رفتم به سمت پشت دانشگاه.
داشتم توی ذهنم چیز های مختلفی رو مرور می کردم که یکدفه دوستم بهم زد و گفت: فهمیدی ازدواج کرد؟
من که توی حال و هوای خودم بودم مثل کسی که بغل گوشش کیسه نایلون ترکونده باشن از جا پریدم و گفتم :
چی؟! کی؟!
اصلا باورم نمیشد...نه اینکه ناراحت باشم اتفاقا خیلی هم خوشحال بودم اما باورم نمی شد!
سردی چمن هایی که روشون نشسته بودم ، کم کم در سراسر وجودم جا پیدا کرد ، برخلاف صحبت هامون که تازه گل انداخته بود.
- آره محسن همون جایی کلاس کارگردانی میره که اونم میره! انگار دو ماه پیش عقد کردن. محسن می گفت حلقه توی دستشم دیده!
داشتم به حرفاش گوش می دادم که یه دفعه زد به دستم ،
- نگاه کن!
پسری جوان با موهای مجعد و ریش هایی صاف و قدی نسبتا رشید ؛ دست در دست خانمی بلند قد و زیبا رو که پارچه سیاه رنگ چادر عربی ، پیوندی را سبب شده بود میان او و پسرجوان ؛ پیوندی جز دست هایی که از روی چادر همدیگر را لمس می کردند!
- ۹۵/۰۴/۰۷